De eerste check waar ik niet zenuwachtig voor was, was deze test. De enige check die ik ook niet gehaald heb, is deze check! Dat was ongeveer een krachtige samenvatting hoe het me die dag verliep. Op je 70-uurs check wordt er van je verwacht dat je op elk willekeurig moment naar een willkeurig gekozen punt kunt diverteren. Hiervoor moet je bepaalde handelingen verrichten en dan gaat het over het algemeen prima. Zoals het vaak in het leven ook gaat. De ervaring is ervoor om te zorgen dat de handelingen wat soepel verlopen.

Diverteren vond ik persoonlijk een van de lastige onderdelen van het vliegen. De handelingen kende ik wel, maar om alles goed te ordenen in je kleine cockpitje vond ik lastig. Je moet je kaart, een protractor (voor de heading), een tabel waarmee je een tijd kan schatten hoe lang je over een bepaalde afstand doet met een bepaalde snelheid. Omdat piloten vaak lui zijn, is de wiskundige formule v=s / t even in een makkelijk af te lezen tabel gezet! Maar om al deze zaken op je schoot kwijt te kunnen vond ik niet makkelijk. Ook om de goeie dorpjes te herkennen zonder dat je er ooit geweest bent is niet makkelijk. Dit is echt iets wat met de ervaring komt. Wegen of riviertjes dat een bepaald dorpje onderscheidt van de omliggende dorpjes.

Ik had voor m'n check zeker het vertrouwen dat ik het kon. Het idee had ik helemaal onder de knie. Ik hoopte wel dat die het niet heel moeilijk zou maken. Om bijvoorbeeld bijna onvindbare vervaagde vliegveldjes (grasvelden) te vragen. Maar het viel mee, het werd Montargil. Hier onderhand vele malen geweest, zou goed te doen moeten zijn. Maar inderdaad ik kon het niet vinden. Hoe het mogelijk was, weet ik nog steeds niet. Maar het gebeurde wel. Hierdoor wist ik meteen dat ik m'n check niet gehaald had. Het gaat tenslotte om het idee dat je bepaalde punten kunt vinden.

De examinator gaf dit ook al aan en begon een gesprekje. Hij legde uit dat we nog even wat circuitjes gingen doen, als die goed gingen hoefde ik alleen dit onderdeel over te doen, want de emergencies die ik aal het begin gehad had, gingen goed. Ik had het eigenlijk al vrij snel naast me gezet. Ik kon er niks meer aan doen, en ondanks dat ik het niet had gevonden had ik nog steeds het vertrouwen dat ik het kon. Misschien niet helemaal terecht, maar achteraf bleek deze instelling wel te helpen. De circuitjes gingen goed en ik had welliswaar m'n check helaas niet gehaald, maar hoefde maar 1 onderdeel over te doen.

Normaal gesproken is dit geen enkel probleem. Het herkansen van het examen opzich niet, maar de planning wel. Want de week erop gingen we al naar huis (NL) voor een week. Ze lieten op school al een beetje doorschemeren dat het misschien na die week zou zijn. Maar dat wilde ik absoluut niet, want dat zou betekenen dat ik een week niet gevlogen zou hebben en dan een examen zou doen. Na veel geregel en veranderingen in het rooster heb ik ervoor gezorgd dat ik 2 dagen later mijn check opnieuw had! Ik had er zelf voor gekozen om niet ook nog een extra uur te kopen om samen met een instructeur het idee van diverteren nog een keer te oefenen. En m'n examinator vond dit ook niet echt nodig. Het was meer een kwestie van zelfvertrouwen, waarvoor het handig kon zijn. Maar ik had dat vertrouwen eignelijk wel.

Vrijdag was het weer zover. Dit keer had ik meer de zenuwen. Ja goed, je moet het wel halen natuurlijk. Ook was het vanwege het weer die dag niet helemaal duidelijk of het door zou gaan. Maar gelukkig 's middags mocht ik gaan.
Toen ik vertelde waarom ik m'n check niet gehaald had, moest die lachen. Dat deed de sfeer goed. Waren we allebei wat losser. Het was ook eigenlijk niet te geloven dat ik Montargil niet kon vinden! Maar gebeurd is gebeurd! Het eerste punt lag meteen 25 min. vliegen verder. Dit lijkt wel makkelijk, gewoon 1 heading vliegen en je komt er. Maar helaas lukt dat niet goed zo vanwege de wind. Het mooie was dat die me allerlei trucjes ging leren. Hij vroeg me ook steeds waar ik zat en hoe lang het naar het volgende checkpunt was, zodat ik dat ook meteen goed voor mezelf op een rijtje had. Halverwegen de tijd kreeg hij opeens door dat die zich een beetje vergist had met de tijd. Ik moest direct naar Evora terugkeren. Dit was nogal makkelijk omdat de ADF (naald die naar een baken wijst) precies naar Evoral wijst. Dus ik maar voor het geheel keurig alle plaatjes noemen waar ik langskwam maar ondertussen wist ik al 100% zeker was dat ik goed vloog. En dan vliegt het een stuk makkelijker en herken je veel meer.

Zoals wel duidelijk was, had ik mijn check gehaald!! De laatste vlucht op de TB-200 zat erop! De 70 uur VFR (op zicht vliegen) zaten erop! Weer een fase van de opleiding afgesloten. Een heel goed gevoel! Daar mag op gedronken worden. En dat mocht ook, want het was vrijdag. Een heerlijk weekend zou erop volgen...